Odissea, VI 110-144:

ἀλλ᾽ ὅτε δὴ ἄρ᾽ ἔμελλε | πάλιν οἶκόνδε νέεσθαι

ζεύξας᾽ ἡμιόνους | πτύξασά τε εἵματα καλά,

ἔνθ᾽ αὖτ᾽ ἄλλ᾽ ἐνόησε | θεά, γλαυκῶπις Ἀθήνη,

ὡς Ὀδυσεὺς ἔγροιτο, | ἴδοι τ᾽ ἐυώπιδα κούρην,

ἥ οἱ Φαιήκων | ἀνδρῶν πόλιν ἡγήσαιτο.

σφαῖραν ἔπειτ᾽ ἔρριψε | μετ᾽ ἀμφίπολον βασίλεια·

ἀμφιπόλου μὲν ἅμαρτε, | βαθείῃ δ᾽ ἔμβαλε δίνῃ·

αἱ δ᾽ ἐπὶ μακρὸν ἄϋσαν· | ὁ δ᾽ ἔγρετο δῖος Ὀδυσσεύς,

ἑζόμενος δ᾽ ὥρμαινε | κατὰ φρένα καὶ κατὰ θυμόν

“ὤ μοι ἐγώ, | τέων αὖτε βροτῶν | ἐς γαῖαν ἱκάνω;

ἦ ῥ᾽ οἵ γ᾽ ὑβρισταί τε | καὶ ἄγριοι οὐδὲ δίκαιοι,

ἦε φιλόξεινοι | καί σφιν νόος ἐστὶ θεουδής;

ὥς τέ με κουράων | ἀμφήλυθε θῆλυς ἀϋτή·

νυμφάων, | αἳ ἔχους᾽ ὀρέων | αἰπεινὰ κάρηνα

καὶ πηγὰς ποταμῶν | καὶ πίσεα ποιήεντα.

ἦ νύ που ἀνθρώπων | εἰμὶ σχεδὸν αὐδηέντων;

ἀλλ᾽ ἄγ᾽ ἐγὼν αὐτὸς | πειρήσομαι ἠδὲ ἴδωμαι.”

ὣς εἰπὼν θάμνων | ὑπεδύσετο δῖος Ὀδυσσεύς,

ἐκ πυκινῆς δ᾽ ὕλης | πτόρθον κλάσε χειρὶ παχείῃ

φύλλων, ὡς ῥύσαιτο | περὶ χροῒ μήδεα φωτός.

βῆ δ᾽ ἴμεν ὥς τε λέων | ὀρεσίτροφος ἀλκὶ πεποιθώς,

ὅς τ᾽ εἶς᾽ ὑόμενος | καὶ ἀήμενος, | ἐν δέ οἱ ὄσσε

δαίεται· αὐτὰρ ὁ βουσὶ | μετέρχεται ἢ ὀίεσσιν

ἠὲ μετ᾽ ἀγροτέρας | ἐλάφους· | κέλεται δέ ἑ γαστὴρ

μήλων πειρήσοντα | καὶ ἐς πυκινὸν δόμον ἐλθεῖν·

ὣς Ὀδυσεὺς κούρῃσιν | ἐϋπλοκάμοισιν ἔμελλε

μίξεσθαι, | γυμνός περ ἐών· | χρειὼ γὰρ ἵκανε.

σμερδαλέος δ᾽ αὐτῇσι | φάνη κεκακωμένος ἅλμῃ,

τρέσσαν δ᾽ ἄλλυδις ἄλλη | ἐπ᾽ ἠϊόνας προὐχούσας·

οἴη δ᾽ Ἀλκινόου | θυγάτηρ μένε· | τῇ γὰρ Ἀθήνη

θάρσος ἐνὶ φρεσὶ θῆκε | καὶ ἐκ δέος εἵλετο γυίων.

στῆ δ᾽ ἄντα σχομένη· | ὁ δὲ μερμήριξεν Ὀδυσσεύς,

ἢ γούνων λίσσοιτο | λαβὼν ἐυώπιδα κούρην,

ἦ αὔτως ἐπέεσσιν | ἀποσταδὰ μειλιχίοισι

λίσσοιτ᾽, εἰ δείξειε | πόλιν καὶ εἵματα δοίη.